Querida Mª Dolores:
Sentíndoo moito, non nos coñecemos en persoa, para min es "mdamt": cruzamos correos virtuais, compartimos tarefas, pero aínda traballando na mesma bisbarra nunca nos coñecemos... hoxe síntoo... estou certa de que tiñamos moito en común (coma tantos de nós que estamos neste mundo das bibliotecas) o amor aos libros, aos alumnos, ao traballo, ao ensino...
Desde este pequeno recuncho dos blogs de animación á lectura, queremos despedirnos facéndoche unha pequena e humilde homenaxe: Seguro que onde vaias levarás un libro, tal vez un poema debaixo do brazo; que eles te acompañen, que te arroupen as palabras, os libros, as bibliotecas escolares e todos nós que te botaremos a faltar na próxima campaña de lectura.
Sirvan as palabras de Avilés de Taramancos que enchen de luminosidade as despedidas:
É hora da luz! É hora da luz! É necesario.
Hora de prender cirios, velas, palmatorias, é hora
de acender os vasos de aceite e a súa bolboreta
de incienso, de prender as candeas, os candeeiros,
os candelabros, as achas de resina.
Prender os fachos!
Prender as casas, as lareiras, os candiles de gas.
Prender as luces! As buxías, os faros, os farois,
as lámpadas prendei::
É necesaria luz nesta derrota!
Prendei os astros:
As estrelas acesas, esplendente de luz
a cauda do cometa,
e parpadexan as constelacións, cruzan os raios.
Traede luz, traede luz: o mundo
está ecendido en labaradas, un lumeiro
arrebenta no corazónda terra. É tan fermoso
ver así o universo surprendido
na súa propia luz
que até a ferida
se cobre de faíscas rutilantes.
Avilés de Taramancos. Última fuxida a Harar, 1992.
No hay comentarios:
Publicar un comentario