A lenda do visgo e o acivro, unha historia de amor para o Nadal.

Chegadas estas datas entre exame e exame xa imos pensando no tempo de lecer, nas festas e nos turróns. 

Na nosa biblioteca o verde e o vermello fixeron presencia pero sabemos o porqué destas cores??? 

Tamén temos unha póla de acivro pendurado da porta por aquilo do bico pero coñecemos a lenda do visgo e o acivro???

O acivro ten os froitos vermellos e o visgo ten os froitos brancos. 

O costume de colgar o visgo nas portas e bicar a quen se atope debaixo está asociada a unha serie de interpretacións das tradicións celtas que consideraban esta planta como portadora da boa fortuna e a fertilidad,  de aí o do bico . 

Pero, xa na Idade Media, os cristiáns consideraron demasiado pagán este adorno e a súa simboloxía celta e cambiárono polo accivro pero non variaron o costume de nadal do bico ( está claro que sexa con visgo ou con acivro, o dos bicos, gustaba a todo o mundo). E o máis curioso é que , tamén introduciron unha tendencia decorativa , facendo que a cor verde e a cor vermella se considerásen distintivos do Nadal.

A lenda do bico debaixo do visgo chéganos de man do deus da paz, Balder, este foi ferido e morto por unha frecha de visgo, isto entristeceu moito ao resto dos deuses, que conmovidos polos choros da amada de Balder, restituíronlle a vida para que continuase eternamente co seu amor. Por iso, en tributo a esta paixón sen fin, Balder ordenou que cada vez que unha parella namorada pasase por baixo dunha rama de acivro ou visgo, se bicasen para perpetuar o seu amor.

Dito isto, sexa acivro ou visgo, o do bico mantense. Xa sabedes ir pola biblioteca pode ser unha boa disculpa para bicalo ou bicala...