Deitado frente ao mar: Recitando Celso Emilio.

Esta mañá, 12 do 12 ás 12, o profesorado e alumnado do IES de POIO quixo unir a súa voz ás voces de centros de toda Galicia na súa humilde homenaxe ao noso gran poeta.

Organizados polo ENDL e a biblioteca en torno da data e da lectura, no patio do instituto, arredor de trescentos alumnos (só faltaron os pobres que tiñan exame, mágoa deles) coordinados polas nosas xa expertas alumnas nestes lances: Jessica Iglesias e Cheyenne Golpe de 2ºde bacharelato A (cos seus micrófonos "madonna" na cintura), aunamos o recitado común : Lingua proletaria do meu pobo...

Quixeramos que Celso Emilio, alá onde estea, escoitara as súas palabras nas voces de rapaces e rapazas de toda Galicia que hoxe colaboraron na distancia - mais arroupados polos versos - para renderlle unha sinceira homenaxe.

Seguiremos escoitando as súa mensaxe cen anos despois, sempre viva.

No centenario de Celso Emilio Ferreiro: Programa Eirado da TVG

Picasso e Celso Emilio Ferreiro: A simbiose da arte (pintura e poema)

II

De súpeto, nos límites lonxanos do horizonte

fitou o resprandor dunha cidá en chamas

semellante a un remoto mencer amarelo.

De enriba baixou un rumor de treboada,un xordo bruído de río enrabexado,

coma un rouco balbordo cubrindo a paisaxe.

Oubeou un can nos arrabaldos,e comenzaron os lóstregos.

O fume,coma unha palmeira xigantesca

abriu os seus brazos ardentes

i esparexeu pola bóveda celeste

un escuro anuncio de morte.Asubíos e lóstregos.

Os paxaros da tarde

caíron mortos cal follas de outono.

A sireia da fábrica ergueu o seu chifro

fendendo en dous anacos o día tépedo,

o día húmido e íntimo con sabor de beixo.

Lóstregos.

(Alcendeuse a bombilla).

Unhas maus deformes afirmaron os cotobelos

no aire estremecidoe un retablo de caras esmaceladas,

mirando para o cumio, increparon aos dioses.

Queimada carne, pernas, pés, ferraduras...

Un touro axexante, coma un Minotauro perdido

nun laberinto de brazos, rostros, pernas, seos tumefactos,

muxía longamente.

(Apagouse a bombilla).

Un cincel rotoprocramou a súa protesta.

Un cabalodislocado, desbocado, agallopou frenético

sobre os cascos de pedra e nitroglicerina.Lóstregos.

Fedía a cortello misturado con cloaca e xofre.

(Alcendeuse, apagouse a bombilla).

Viuse e non se viu unha paisaxede brazos, rostros, pernas, dedos,

tellas, seos, portas, aramios...

Lóstregos e os derradeiros estoupidos.

Dempois, nada. Silencio. Un mesto silencio

de noite nevada ou de terra erma.

Xorxe, meu vello amigo:Ti que estás cos que sofren a historia

i en contra dos que a escriben,

¿como fuches parar á tropa?

Soldado de Longa noite de pedra. Celso Emilio Ferreiro.